කාන්තාවක් හා පුරුෂයෙක් නීතියෙන් එක්
වන විවාහ මංගලෝත්සවයක දී කාන්තාවගේ පාර්ශවයෙන් පුරුෂයාට ලැබෙන දේපළ, ඉඩකඩම්, බඩුමුට්ටු, රන් ආභරණ, මුදල් මෙන් ම යාන වාහන වැනි භෞතිකමය දෑ
දායාදය නොහොත් දෑවැද්ද ලෙස හැඳින්විය හැකි ය.මේ ආකාරයෙන් තම දියණිවරුන් ස්වාමියෙකු
වෙත පාවා දීමේ දී යට කී පරිදි භෞතිකමය වශයෙන් ලබා දෙන්නා වූ සියලූ ම සම්පත් ආදිය
ලාංකික සමාජය තුළ ඈත අතීතයේ පටන් ම ඉටු කෙරෙන චාරිත්ර විධි ක්රමයක් ලෙස
හැඳින්විය හැකි අතර නුතනය වනවිට දී ද දියණිවරුන් පුරුෂයන් හට විවාහ කර දීමේ දී මෙම
දෑවැද්ද ලබා දීම දැකගත හැකි ය.
ඒ ලෙස බලන විට මෙම දෑවැදි ලබා දීම
දුරාතීතයේ සිට ම ලාංකික සමාජය තුළ පවතී බව ට විධිමත් සාක්ෂි ඇති හෙයින් ඒ ලෙස
දෑවැද්දක් ලබා දීම අප සංස්කෘතිය තුළ ට කෙසේ පැමිණුනේ ද එය කවදා සිට ආරම්භ වූවා ද
යන්න හා ඒ තුළ දක්නට ඇති අන්තර් සංස්කෘතික ලක්ෂණ න්යායන් තුළින් හා මුහුම්
සංස්කෘතික ලක්ෂණ කෙබඳු ද යන්න මෙම ලිපිය තුළින් වටහා ගත හැකි වේ.
මෙම දෑවැද්ද ඉන්දියානු සංස්කෘතියෙන්
ලාංකික සංස්කෘතියට පැමිණ ඇති බැව දැකගත හැකි ය. අතීතයේ දී දෑවැද්දක් මුලින් ම ලබා
දුන්නේ පුරුෂයාගේ පාර්ශවයෙනි. එය දියණියක් හදා වඩා පෝෂණය කර තමන්ට විවාහ වීමට ලබා
දීම නිමිත්තෙන් මනාලියගේ පාර්ශවයට පුරුෂයා විසින් දායාද ලබා දී ඇත.පසු කාලයේ දී එය
වෙනස් වී කාන්තාවගේ පාර්ශවයෙන් පුරුෂයාගේ පාර්ශවයට දෑවැදි ලබා දීම සිදු කර ඇත. සමාජ
පරිණාමයත් සමග ක්රම ක්රමයෙන් නූතනය වන විට දෑවැද්ද කාන්තාවගේ පාර්ශවයෙන්
පුරුෂයාට අනිවාර්යයෙන් ම ලබා දිය යුතු අංගයක් බවට පත් වී ඇත.එ කී කරුණු හේතුකොටගෙන
ලාංකික සමාජය තුළ මෙන් ම අනෙකුත් සමාජයන් තුළ ද බොහෝ කාන්තාවන් හා ඔවුන්ගේ
දියණිවරුන් බොහෝ අවස්ථාවලදී අසරණ භාවයට පත් ව ඇති ආකාරය වත්මනෙහි බොහෝ අවස්ථාවලදී
දැකගත හැකි ය. නමුත් එම චාරිත්රාංගය අනිවාර්ය දෙයක් ලෙස නො කළ යුතු ය.ඒ තුළින් කාන්තාවට මෙන් ම විවාහ ජිවිතයට ද
කිසිදු අගතියක් සිදු නොවනු ඇත.
මෙම දෑවැද්ද මේ රට සංස්කෘතියෙහි මහා
ඉඩක් ගෙන ඇති බව දෑවැද්ද අරඹයා ඇති වූ සමාජමය ගැටළු, සංවාද, මතවාද, විවාහ සංස්ථා බිඳ වැටීම මෙන් ම
ගොඩනැගීම යනාදී කරුණු දෙස බලන කල මැනවින් පෙනී යන්නකි.එය මෙ රට සාහිත්යය ද ආක්රමණය
කළේ එ බැවිනි. රටේ උසස් ම යැයි හැගෙන ලේඛකයන්ගේ ඇතැම් කෘතිවල දෑවැද්ද ප්රධාන
මාතෘකාවක් ද වූයේ එ බැවිනි. නවකතාව, කෙටිකතාව, කවිය, ගීතය පමණක් නො ව සිනමාව, ටෙලි නාට්ය, වේදිකා නාට්ය යනාදී සියලූ කළා කෘතිවල
දී දෑවැද්ද ප්රධාන මාතෘකාවක් බවට පත් ව ඇති ආකාරය දැකගත හැකි ය.
‟ කෙල්ලෙක් ඉන්න ගෙදරකට නම් දෑවැද්ද
ඉල්ලන වැද්දෝ වද්දගන්න හොඳ ම නෑ. ˮ
‟ ගෑනු වගේ පිරිමි ඉන්නකන් දෑවැද්ද කියන
වචනය මේ ලෝකේ තියෙයි. ˮ
‟ මට කිඹුහුමක් ගියත් ඉතින්....ඔයාට මතක්
වෙන්නේ ඉතින් දෑවැද්දනේ. ˮ
මතු කියන ලද කියමන් තුනෙන් ම අර්ථය
වන්නේ දායාදය නොහොත් දෑවැද්ද යන සාධකය සමාජයට විශාල වශයෙන් බලපෑම් කරන්නක් බවකි.
මෙකී
කරුණු හේතු කොටගෙන පුරාතන ජන සමාජයේ මෙන් ම නූතන ජන සමාජය තුළ ද විශාල බලපෑමක්
කරන්නා වූ දෑවැද්ද යන සාධකය කුමනාකාර ව සිංහල ජන සමාජයට හා සංස්කෘතිය ට පැමිණියේ ද
යන්න පිළිබඳ ව සොයා බැලීමේ දී එහි අන්තර් සංස්කෘතික ලක්ෂණ බොහොමයක් දක්නට ලැබේ.
දෑවැද්ද
ලංකික සමාජය හා බැඳී පවතින චාරිත්රාංගයක් වන හෙයින් මෙය කුමනාකාරයෙන් මුල්
අවදියේ දී සිදු වී ඇද්දැයි විමසා බැලීම ද අවශ්ය වේ.
යුග දිවියට පා තැබීමේ දී තරුණ තරුණියන්
ට මෙම දායාදය විශාලතම ප්රශ්නයකි.ඇතැම් තරුණ තරුණියන් නිවසට මහලූ වීමට තරම් මෙම ප්රශ්නය
උග්ර වී ඇති බව නො රහසකි.අවිවාහක බොහෝ තරුණියන් පවසන්නේ තම දෙමව්පියන් දිළිඳු
තත්වයේ සිටින බැවින් සුදුසු සහකාරයෙකු ට
දිය යුතු තරම් දායාදයක් නොමැති බැවින් තම විවාහය එසේ අතපසුවන බව යි.

තව ද වර්තමානය දෙස බැලූ කල්හි පෙනෙනුයේ
දෑවැද්ද
වූ කලී පුවත් මවන්නක් බවට පත් ව ඇති සාධකයක් ලෙසට ය.ඒ අනුව අන්තර්ජාලය ඔස්සේ ලබා
ගත දෑවැද්ද හා සම්බන්ධ පුවත් කිහිපයක් පහත දැක්වේ.
·
- ඉන්දියාවේ නව දිල්ලියේ ගම්මානයක දෑවැද්ද ලබා දුන්නේ නෑ කියා වසර තුනක් තිස්සේ තම බිරිඳව වැසිකිළියක දමා සිරගතකොට ඇත.
- hong - kong හි ජී. ජී. චා ඕ නම් ව්යාපාරිකයා තම සමලිංගික දියණියන්ගේ විවාහය ට දෑවැද්ද වශයෙන් ඩොලර් කෝටි 10ක මුදලක් ලබා දී ඇත.
- ලංකාවේ දෑවැද්ද ගැන කියමින් තමාට සැමියා විසින් පහර දීම හේතුවෙන් කාන්තාවක් ගෙළ වැළලාගෙන මිය ගොස් ඇත. තවත් කාන්තාවක් ගිනි තබාගෙන ඇත.තවත් කාන්තාවක් දෑවැද්ද දීමට මුදල් ලබා ගැනීමට හොරකම් කිරිමට ද පෙළඹී ඇත.
තව ද ඉන්දියාවේ දෑවැදි ප්රශ්නය නිසා
සෑම පැයකට ම වරක් මරණයක් සිදුවන බව ද වාර්තා වේ. ඉන්දියාවේ ජාතික අපරාධ වාර්තා
කාර්යාංශය 2012 දී නිකුත් කල වාර්තාවකට අනුව
දැක්වෙන්නේ දෑවැදි ප්රශ්න නිසා මරණයට පත් ව ඇති කාන්තාවන් ගණන 8233ක් බවයි. ඔවුන් බහුතරය අලූතින් යුග
දිවියට පත් ව ඇති අයයි.මෙ කී තොරතුරු අනුව දෑවැද්ද යනු පුවත්
මවන සාධකයක් මෙන් ම සමාජය පුරා විසිරී පවතිනා බලපෑම්කාරී සාධකයක් බව කිව හැකි ය.
එ ලෙස ම දෑවැද්ද පිළිබඳ ව ආගමික
ඉගැන්වීම් තුළ දී ප්රකාශයට පත් කර ඇති ආකාරය පිළිබඳ ව විග්රහ කිරීම ද වැදගත්
වන්නේ ය.ලෝකයේ සෑම රටක ම මීට අවුරුදු 100කට 200කට කලින් දෑවැද්ද පිළිබද ව මහා ඉහළින් කතා බහ
කර තිබේ. නමුත් ලෝකය ප්රජාතන්ත්රවාදී වෙන්න වෙන්න මේ පසුගාමී යල්පැන ගිය සංස්කෘතිකාංග ඒ ඒ රටවල් විසින් අතහැර දමා
තිබේ. දෑවැද්ද යන සංකල්පය ගැන කතාබහ කරනුයේ පවුල තුළ පිරිමියාගේ බලය තහවුරු කිරීමේ
ක්රමවේදයක් ලෙසට ය. එනම් බිරිදගෙන් දෑවැද්දක් නොලැබුන තැන ස්වාමියා තම බලය
පතුරුවා හැරීමක් මෙහි දී සිදු වේ.
මෙ කී කරුණු බොහෝ සිංහල බෞද්ධ පවුල්වල
දක්නට ලැබේ. විවාහ වීමේ දී සිංහල පවුල්වලින් බහුතරයක් කාන්තාවන්ගේ පාර්ශවයෙන්
දෑවැද්දක් ලබා ගැනීමට අපේක්ෂා කරන බව වර්තමානයේ දී සුලබ ව දැකගත හැකි ය. එය
පරම්පරාවෙන් පැමිණි චාරිත්ර විධික්රමයන් බවට පත් කර ගනිමින් සිංහල බෞද්ධයන්
මෙන් ම දෙමළ ජනයා ද කාන්තාවගේ පාර්ශවයෙන්
දායාදය අපේක්ෂා කරන බැව් ලාංකික සමාජය තුළ දක්නට ලැබේ.
නමුත් ලාංකික සමාජය තුළ දී මුස්ලිම්
ජනය තුළ දෑවැද්ද යන සංකල්පය මීට හාත්පසින් ම වෙනස් බව පෙන්වාදිය හැකි ය.
‟ විවාහයට ඇතුලත්වන මනාලයා විසින් මනාලියට
දිය යුතු දීමනාව (දායාදය) මහර් අනිවාර්යෙන් ම ගෙවිය යුතු යˮ.(අල් කුර් ආනය 4⁚24)
එහෙත් දෙපාර්ශවයේ ම එකඟතාවය මත එම
දීමනාව අඩු වැඩි කරගත හැකි ය. විවාහය ට තෝරා ගන්නා සහකරු හෝ සහකාරියගේ ධනය, පවුල, අලංකාරය යන කරුණුවලට වඩා හොඳ ගතිගුණ මෙන් ම
දහමට ඇල්මක් ඇති තැනැත්තියක් තෝරාගන්නා ලෙස නබිතුමා උපදෙස් දී ඇත. එසේ ම
මනාලියගෙන් දෑවැදි ලබාගෙන විවාහ වීම ඉස්ලාම් ඉගැන්වීම් උඩු යටිකුරු කිරීමක් ලෙස
දැක්විය හැකි ය. මේ අනුව දායාදය පිළිබඳ ලාංකික සමාජයේ ආගමික ඉගැන්වීම් හි දක්නට
ලැබෙන ආකාරය පෙන්වාදිය හැකි ය.
දායාද යන්න කොපමණ දුරාතීතයේ සිට ආරම්භ
වූවා ද යන්න සලකා බලනකල පැරණි ම මුලාශ්රවල සඳහන් වන්නේ ”දායාදය මනාලිය ට විනා
ඇගේ අත ගත් ස්වාමි පුරුෂයාට ප්රධානය කරන ලද්දක් නො වන බව යි”. ඒ මෙන් ම පැරණි
මුලාශ්රවල සඳහන්වන ප්රකට මෙන් ම විශාලතම දායාදය වශයෙන් ගත හැක්කේ ”විශාඛා සිටු
කුමරියගේ විවාහය නිමිත්තෙන් ඇගේ පියා විසින් දෙන ලද නො මසුරු දායාදය යි”. එ කී
දායාදය පිළිබඳ ප්රේරමදාස කේ. අලවත්තගේයන්ගේ ’පැරණි සිංහල විවාහ සංස්කෘතිය’ යන
පොතෙහි මේ ලෙස සඳහන් කර ඇත.
·
- මසුරන් පිරූ ගැල් පන්සියයක්.
- තෙල්, තලතෙල් ආදී තෙල් කල, සැළ පිරූ ගැල් පන්සියයක්.
- සැට දහසක් දෙනුන් හා සැට දහසක් ගොනුන්.
- හාල් සහල් පිරූ ගැල් පන්සියයක්.
- දායාද වහල්ලූ.......... (පැරණි සිංහල විවාහ සංස්කෘතිය 166 පිටුව)
සංඛ්යාව පිළිබඳ ව සැලකිල්ල පසෙක තබා
බැලූ කල්හි එවක දායාද වශයෙන් දුන්නේ කවරාකාර බදු භාණ්ඩ ද යන්න මේ මගින් විශද වේ.
ඒ මෙන් ම පසේනදී කොසොල් රජු විසින්
අජාසත් රජුට සිය දියණිය වූ වජිරා කුමරිය පාවා දෙද්දී ගම පළාතක් ද දායාද වශයෙන් දී
ඇති බව සඳහන් වේ. එ මෙන් ම ඒ කල භාරතීය සංස්කෘතිය තුළ දී රහසේ තරුණයන් සමග පැන ගිය
දියණිවරුන්ට දායාද ලබා දී ඇති බව ද පැරණි මුලාශ්රවල සඳහන් වේ.එයට කදිම නිදසුනක්
වන්නේ කෝළිය නුවරට පලා ගිය ශාක්ය කුමරියන්ට ශාක්ය රජවරුන් විසින් දායාද සම්පත්
දී යැවීම යි. එ මෙන් ම දියණියන් දෙදෙනෙකු පාවා දී දායාද දෙන ලෙස ගෙයක් තනවා පවරා
දීම භාරතීය සංස්කෘතිය තුළ එවක පැවති බව ”ජටිල තෙරුන්ගේ වතෙහි” සඳහන්වන බව කියවේ.
එ මෙන් ම එකල දායාද සම්පත් සහිත ව
පතිකුලයට යෑම කාන්තාවකට විශාල ශක්තියක් වූවා මෙන් ම සිය පතිකුලය තුළ සාඩම්බර ව
සිටීමට ද එය හේතුවක් වූ බව ද මුලාශ්රයන් හි සඳහන් ව ඇත.දායාද නො ලබා සරණ ගිය
කාන්තාවන් බොහෝ සෙයින් අසරණ වූ වග ද සඳහන් වේ.ස්වාමි පුරුෂයාගේ පමණක් නො ව
පතිකුලයේ අනෙකුත් සාමාජිකයන්ගේ ද ආධිපත්යයට යටත් වීමේ ප්රවණතාව ඒ නිසාවෙන් වැඩි
වුණි. වෙසතුරුදා සන්නයේ කියවෙන ”තාගේ දෙමව්පියන් අළ ධනයක් ඇද්ද” යන කරුණෙන් ද ඉඟි
කෙරෙනුයේ දෙමවුපියන් විසින් ගැහැණු දරුවන් වෙනුවෙන් නිසැකයෙන් ම දායාදයන් ලබා දීම
ට බැඳී පැවතිය යුතු බවයි. තව ද වත්කම් ඇත්තන් සිය බලවත්කමට සරිලන සේ දායාද දුන්
අතර දුප්පත් පවුලක වුව ද සිය හැකියාවට අනුව දියණියන්ට සුළුවෙන් හෝ යමක් දීමට
උත්සුක වී ඇති ආකාරය ද ඉපැරණි භාරත සාහිත්යය දෙස බැලූ කල්හි දක්නට ඇත. රසවාහිනියේ
දැක්වෙන අරියගාලතිස්ස කතාවට අනුව දෙමවුපියන් විසින් සහල් නැළියක් හා පිසින බඳුනක්
පමණක් දී දියණියන් පාවා දී යැවූ බව ද සඳහන් වේ.
එ ලෙස ම ”පැරණි සිංහල විවාහ සංස්කෘතිය”
කෘතියෙහි දැක්වෙන ආකාරයට,
පැරණි
භාරත සමාජයේ දේපළ දායාදයන් සහිත ව දියණියන් සරණ පාවා දීම යනු සාමාන්ය සාම්ප්රදායික
චාරිත්රයක් වූව ද වෙනත් හැකියාවන් ද දායාද සේ සලකුණු අවස්ථා ඇත. ”ලිච්චවී නුවර
හුන් වාද දහස උගත් පරිබ්රාජක දියණියන් සිව් දෙනාගේ පුවත එවැන්නකි”. අමාවතුරෙහි
කියවෙන පරිදි ”අපගේ කුලයෙහි දැරියෝ නම් රන් රිදී ආදී දායාද දී කලත්රයට යව්විරිහි
නම් නැති. යම් ගිහි මිනිහෙක් ඔවුන්ගේ වැඩ මඩනට නිසි වී නම් ඕ හට පාද පරිචාරිකාව වෙති”. යනු මවුපියන්ගේ
අවවාදය විය. මෙහි පැහැදිලි ව පෙනෙන පරිදි දායාද ගණයෙහි ලා ගැනුණු දෑ පිළිබඳ ලඝු
සඳහනක් මෙන් ම එ වැනි දායාද මූලික ව නො තැකූ සම්ප්රදායක් පිළිබඳ ව කරුණු අනාවරණය
වේ. ඒ අනුව දායාද යනු විවාහ කර්තව්යයක දී දියණි කෙනෙකු අරභයා මවුපියන් සතු වූ
ස්ථිරසාර යුතුකමක් හා වගකීමක් ලෙස චාරිත්රගත ව පැරණි භාරත සංස්කෘතියේ, එ නම් ඉන්දියාවේ පවතී ඇති බව මෙයින්
ගම්යමාන වේ.
එ මෙන් ම එකී සංස්කෘතිය තුළ දී ම ඊට ප්රතිවිරුද්ධ
වූ ආකල්පයක් ද දායාදය තුළින් විශද වී ඇති බවක් ද දක්නට ලැබේ.එ නම් මනමාලියගේ
පාර්ශවය විසින් නො ව මනමාලයා හෝ ඔහුගේ පාර්ශවය වෙතින් ඉටු වූ මෙ වැනි දීමනා සම්ප්රදායන්
මුලාශ්රයන් හි දී දැකිය හැකි ය .එ නම් විවාහයක් අරඹයා මනමාලය විසින් කරන ලද්දා
වූ වැය විශේෂයකි. මෙයට උදාහරණ ලෙස ,
‟ අනිත්ථිගන්ධ කුමාරයා තැනූ රන් රුව එ වැනි කුමරියක් හමු වූ පසු ඇයගේ
දෙමවුපියන්ට දෑවැද්ද ලෙස දී කුමාරිකාව සරණපාවා ගෙන ඇතˮ.
‟ එරන්දතී නම් කුමරිය දැක පේ්රමයෙන් බැඳුනු පුර්නක කුමරු ඇත්, අස්, යාන වාහන හා මුතු මැණික් ආදිය ඇගේ දෙමවුපියන්ට
ප්රදානය කොට ඇය ව සරණපාවා ගෙන ඇතˮ.
මෙවැනි දුලබ සිද්ධීන්වල දායාදය පිරිමි
පාර්ශවයෙන් කාන්තා පාර්ශවයට ලැබුන ද භාරත සංස්කෘතිය හා එහි සාහිත්යමය පොතපත විග්රහ
කොට බැලීමේ දී වැඩි වශයෙන් දැක ගැනීමට ඇත්තේ විවාහයක දී කාන්තා පාර්ශවය විසින්
පිරිමි පාර්ශවයට දායාද ලබා දී විවාහ වුන බවයි.මෙ කී සියලූ ම විග්රහයන්ට අනුව ගම්ය
වන්නේ දායාදය ලබා දීම, ඒ නම් දැවද්දක් දීම ඉපැරණි භාරත
සංස්කෘතිය තුළින් ආරම්භ වී ඇති බවයි.
ලාංකේය ඉතිහාසය දෙස බැලූ කල්හි දියණියන්ට
දෑවැදි ලබා දීම අද ඊයෙක සිදු වුවක් නො වේ. එය එ කල භාරත සංස්කෘතිය එ නම් ඉන්දියානු
සංස්කෘතිය තුළින් ලාංකීය සංස්කෘතිය ට සේන්දු වූවක් ලෙස පෙන්වා දිය හැකි ය.ඒ අනුව
භාරත සංස්කෘතිය හා ලාංකීය සංස්කෘතිය අතර අන්තර් සංස්කෘතික ලක්ෂණ මෙහි දී දැකගත
හැකි ය. එ පමණක් නො ව මෙ කී දෑවැද්ද පිළිබඳ ව පැහැදිලි චිත්රයක් මවා ගත හැකි
ලාංකික ඉතිහාසයේ ප්රධාන අවස්ථාවක් ලෙස විජය කුමරාගේ රාජාභිෂේකය මූලික තැනක් දරන
බව පැහැදිලි වේ. ඒ මෙසේ ය,
විජය කුමරු ලංකාවට ගොඩ බැස කුවේනියගේ
සහය ලබා බලය ගෙන ජනපද පිහිටුවා ගත්තේ ය.ඉන් පසු ඔහුගේ ඇමතියන් කියා සිටියේ රජකමෙහි
අභිෂේකයට කාලය පැමිණ ඇති බවයි.එහෙත් ක්ෂත්රීය කන්යා කුමාරිකාවකගෙන් තොර ව රාජ
අභිෂේකයට විජය කුමරා කැමැත්තක් දැක්වුයේ ද නැත. එ බැවින් ඇමතියෝ දකුණු මධුරා පුරයේ
පඬු රජුගේ දියණිය ලබා ගැනීමට දූතයන්
එහි පිටත්කර හැරීමට කටයුතු කළහ. එ මෙන් ම ඇමතිවරුන්ට අනෙක් දියණියන් ද සහචරයන්ට
භාර්යාවන් ද සොයා දූතයන් යැවූ බව මහාවංශයේ සඳහන් ය. පඬු රජු
මෙම ඉල්ලීමට ප්රතිචාර දැක්වූ සැටි මහාවංශයේ මෙසේ සඳහන් වේ.
‟ පවුල්වලට අවශ්ය දේ සපයා, රජු සන්දේශයක්, සතුරන්
පරාජය කළ විජයට යවන්නේ සියලූ ආභරණයෙන් සැරසූ සහ පුද්ගලික ධනය සහිත ව තම දියණියත්, අනෙකුත් කන්යාවන් ද නිසි පරිදි සරසවා
යැවුවේ ය. ඔවුන් සමග රජුන්ට උචිත වූ ඇතුන්, අශ්වයන්, රථ ශිල්පීන් සහ හා අට ශේණියක දහසක්
පවුල් ද යවන ලදී. මේ සියලූ ම පිරිස මහා තිත්ථයෙන් නැව්වලින් ගොඩබටහා..........පඬු
රජුගේ දූතයන් විජය කුමරුට ගෙන ආ පඬුරු මෙන් ම
කුමරිය ද අනික් අය ද බාර දුන්හˮ. (මහා
වංශය)
ලංකාවේ මුල් ම රජු සිය බිරිඳගෙන් හෙවත්
අගමෙහෙසියගෙන් දෑවැදි ලැබූ වග නම් එ ලෙස ය. එහි දී විශද වන්නේ ලංකාවේ මුලින් ම
දෑවැද්ද කාන්තාවගේ පාර්ශවයෙන් පුරුෂයාට හිමි ව ඇති බව යි. එය ඉන්දියාවෙන් ලංකාවට
පැමිණි චාරිත්රාංගයක් බවත් මෙම තොරතුරු අනුව පැහැදිලි වේ. මෙහි දී අන්තර්
සංස්කෘතික ලක්ෂණ ද දැකගත හැකි වේ.එ නම් ඉන්දියානු
සංස්කෘතිකාංගයක් ලාංකික සංස්කෘතියකට පැමිණ එකී සංස්කෘතිකාංගය ලාංකික
සංස්කෘතිය තුළ ස්ථාපනය වීම යි. එය —Edward T.Holl˜ගේ අන්තර් සංස්කෘතික න්යාය
යටතේ ද විග්රහ කල හැකි ය.එ නම් 1959 දී හෝල් විසින් රචනා කර ඇති —The Silent Language˜ නැමති කෘතියේ දී එකවර සංස්කෘතික කුසලතාවන් ගණනාවක් ක්රියාත්මක කිරීමේ
ඇති හැකියාව විස්තර කරමින් පෙන්වා දෙන්නේ පුද්ගලයෙකු එක සංස්කෘතියකට අනුගත වනවාට
වඩා සංස්කෘතීන් කිහිපයක් සමග බැඳී ඇති ආකාරයයි .මෙහි දී විද්යමාන වන්නේ සෑම
සංස්කෘතියකට ම අයත් පුද්ගලයන්ට විවිධ සංස්කෘතීන්හි ආභාෂය ඇති බවයි.ඉන්දියානු
සංස්කෘතියේ ඇති දායාද ලබා දීම ලාංකික සංස්කෘතියට සම්ප්රාප්ත වී ඒ තුළින් ලාංකික සංස්කෘතිය තුළ දෑවැද්ද දීමේ ක්රියාවලිය
හඳුනාගෙන ඇති ආකාරය දත හැකි ය.
ඉන්දියාවෙන් මෙ රට ට පැමිණි දෑවැද්ද ලබා දීමේ චාරිත්ර ක්රමය පුරුෂයාගේ පාර්ශවයෙන් කාන්තාවගේ පාර්ශවයට ලබා දීම දුලභ
ව දැක ගත හැකි වුවත් ලාංකික ඉතිහාසය දෙස බලන කල කාන්තාවගේ පාර්ශවය විසින්
පුරුෂයාගේ පාර්ශවයට දෑවැද්දක් ලබා දීමේ ක්රමවේදය සුලභ ව දැකගත හැකි ය.
මහාවංශය ඇසුරුකොට ගෙන ජර්මන් ජාතික
මහාචාර්ය විල්හෙල්ම් ගයිගර් මහතා විසින් සම්පාදිත මධ්යකාලින ලංකා සංස්කෘතිය ( පරිවර්තනය - ආචාර්ය ඇම්.බී.
ආරියපාල) නමැති ග්රන්ථයේ ද දෑවැද්ද ගැන මෙ බඳු සටහනක් දැක ගත හැකි ය.
‟ මනාලිය පොහොසත් කෙනෙකුගේ ගෙදරක උපන් තැනැත්තියක් වී නම් ඈ තම අලූත්
ගෙදරට හිස් අතින් පැමිණියේ නො වේ. ඈ පැමිණියේ දායාදයක් ද රැුගෙන ය. පළමු වැනි
මොග්ගල්ලාන සිලාකාලයන්ට තම සොහොයුරිය විවාහ කර දුන්නේ සෑහෙන තෑගී බෝගාදිය ද සමග ය.
දෙවන උපතිස්ස රජු සිය දියණියට ඒ ආකාරයෙන් ම දායාදයක් සැපයීය. දෙවැනි පරාක්රමබාහු
රජතුමා, ඉන්දියාවෙන් තෑගි බෝගාදිය සමහ
රාජකුමරියන් ලංකාවට ගෙන ඒම ගැන පුරසාරම් දොඩයි”.
ශ්රී ලංකාවේ පැරණි රජවරුන්ගේ දෑවැදි
කතා මෙ ලෙස පෙන්වාදිය හැකි ය.ලංකාවේ රහතුන් වහන්සේලාගේ අත්දැකීම් සහ ලංකාවේ ම
සිදුවීම් ඇසුරෙන් ලියවුණු සිංහලවත්තුප්රකරණය කෘතියේ ද විවාහය හා දෑවැද්ද ගැන
ලියවුණු කතා බොහොමයකි. මහාචාර්ය පල්ලියගුරු මහතා පවසන්නේ මෙ වැනි ඉතිහාසය කතා බුදු
සාමය මෙ රට පැතිරීමෙන් පසුකාලීන ව ලංකාවෙහි ලියවුණු සිදුවීම් ය. ඒ තුළ හින්දු
සංස්කෘතියේ අභාෂය ද දක්නට ලැබෙන බව ඔහු පවසා ඇත. ඒ තුළින් ඉන්දියානු සංස්කෘතික
ලක්ෂණ විදහා ඇති ආකාරය ද දැකගත හැකි ය. එයින් ඉස්මතු වී පෙනෙන්නේ අන්තර් සංස්කෘතික
ලක්ෂණයන් ය. ඒ තුළින් ද සඳහන් කළ හැක්කේ දෑවැද්ද නොහොත් දායාදය ලබා දීම ලාංකික
සංස්කෘතියට ඉන්දියානු සංස්කෘතියෙන් පැමිණි බවත් ය. අතීතයේ දී දෑවැද්ද ලබා දීමේ ක්රමවේදය
කෙලෙස සිදු වුයේ ද, හා එය පසුකාලීන ව ලාංකික සමාජය තුළ
කොතෙකුත් බලපෑමක් ඇති කළ ද යන්න මෙ කී කරුණු තුලත් ගම්යමාන වේ. එ මෙන් ම දෑවැද්ද
තුළ දක්නට ඇති අන්තර් සංස්කෘතික ලක්ෂණ ද යට කී ආකාරයෙන් පෙන්වා දිය හැකි ය. එ ලෙස ම
අන්තර් සංස්කෘතික සන්නිවේදන මූලික න්යායන් යටතේ එන Edward T.Hall විසින් පෙන්වා
දී අැති අන්තර් සංස්කෘතික විග්රහයට අනුව ද දෑවැද්දෙහි ඇති අන්තර් සංස්කෘතික ලක්ෂණ
මතු කී තොරතුරු අනුව මනා ව ගම්යමාන වේ. මෙ කී සියලූ ම කරුණුවලින් ධ්වනිත වන්නේ
ලාංකික ජන සමාජය තුළ අතීතයේ දී මෙන් ම වර්තමානය තුළ ද බෙහෙවින් කතාබහට ලක් වන්නා
වූ දෑවැද්ද නොහොත් දායාදය අන්තර් සංස්කෘතික ලක්ෂණ විදහාපානු ලබන සාධකයක් බව යි.
වර්තමාන තරුණ පරපුර කවුරුත් දකින්නේ
උගත්, බුද්ධිමත්, සාධාරණය සලකන පිරිසක් ලෙස ය. එ හෙයින්
විවාහ වීමේ දී දෑවැද්දක් අපේක්ෂා කිරීම අද කාලයට නො ගැලපෙන්නක් බව කාගේත් මතය
වේ.එයට අමතර ව දෙමවුපියන් ඉදිරියට දමා තමා හා සමග විවාහවන තරුණියගෙන් දෑවැදි
ඉල්ලීම ද නො කළ යුත්තකි. විවාහවන අවස්ථාවෙහි දියණියන් අරඹයා දායාද දීමේ සම්ප්රදාය
විවාහයක අනිවාර්ය අංගයක් බවට ලාංකික ජන සමාජයේ පවතින මෙම කියමන සමාජයෙන් තුරන් කර
කාන්තාවගේ සුබසිද්ධිය මෙන් ම විවාහ දිවියේ කාන්තාව හා පුරුෂය යන දෙදෙනාගේ ම සුබ
සිද්ධිය උදෙසා කළ යුතු ය යන්න දැක්විය හැකි ය.